O Sołectwie

Wieś sołecka położona w odległości 4,5 km na północny zachód od Kórnika, w dolinie Głuszynki.

W pobliżu odkryto ślady osadnictwa z okresu neolitu. Prawdopodobnie Borówiec znany był już w XIII wieku jako Borek. Powstanie współczesnego Borówca wiąże się z osadnictwem olęderskim, które rozwinęło się na tym terenie w  połowie XVIII wieku w wyniku osadzenia w północnej, porośniętej lasem części dóbr kórnickich olędrów, osadników niemieckich. W 1734 r. znana jest już nazwa Borowieckie Olendry. Nazwa pochodziła od słów „borowiec” – mieszkaniec boru, lasu oraz „Olender” – osadnik. Nazwa niemiecka – Waldau (Kozierowski 1921, Rymut 1996). Pozostałością osadnictwa olęderskiego w starszej części wsi był charakterystyczny dla rzędówek układ zabudowy, zaciera się on jednak ze względu na intensywne budownictwo mieszkaniowe na tym terenie.  

W tym samym czasie istniała tu szkoła (wolna od opłacania czynszu), w której za zgodą właścicieli mogły uczyć się dzieci osadników w ich ojczystym języku. Istniały tu również wiatrak, folusz pański, przeobrażony w XIX wieku w papiernię oraz karczma. 

W drugiej połowie XIX wieku liczba budynków we wsi sięgała 57. Liczba mieszkańców wynosiła 471 osób. Większość (379) była wyznania ewangelickiego, a tylko 92 osoby były katolikami. 146 osób nie potrafiło czytać ani pisać. W 1905 roku zaludnienie Borówca zmniejszyło się do 408 osób; 299 było ewangelikami i Niemcami, a 108 katolikami i Polakami (Hłyń, Potocka 2007). Struktura narodowościowa mieszkańców Borówca, jak i całej gminy zmieniła się w pierwszej połowie XX wieku – najpierw po pierwszej, a później po II wojnie światowej.

Od 2003 roku istnieje w Borówcu parafia. W 2006 r. ukończono budowę kościoła pw. Matki Boskiej Królowej Rodzin. 
Sołectwo zajmuje obszar 1500 ha. Lasy stanowią ponad połowę powierzchni, a pola uprawne około 20%. Udział gruntów rolniczych systematycznie maleje na rzecz terenów mieszkaniowych. 

Miejscowość zamieszkuje 2408 osób i jest wsią o największej, po Kamionkach, dynamice przyrostu ludności w gminie. Dla porównania, w 2002 r. mieszkało tutaj 610 osób, co daje ponad 4-krotny wzrost liczby mieszkańców w ciągu 15 lat. Jest to efektem przekształcenia znacznych powierzchni rolniczych na grunty mieszkaniowe i budowy osiedli domów jednorodzinnych (w głównej mierze migracja mieszkańców Poznania do strefy podmiejskiej).

W centralnej części miejscowości zlokalizowany jest zabytkowy budynek dawnej szkoły, wyremontowany i przystosowany na potrzeby lokalnej społeczności – jako świetlica i centrum kulturalne oraz sportowe (na tyłach wybudowano korty i boisko). Po drugiej stronie drogi znajdują się pozostałości XIX-wiecznego cmentarza ewangelickiego. 

Największym walorem Borówca jest malownicze położenie w otoczeniu lasów i pól uprawnych. Las Drapałka to największy kompleks leśny ziemi kórnickiej. Urozmaicenie krajobrazu i atrakcję, szczególnie dla ornitologów, stanowi dolina Głuszynki wraz z rozległymi mokradłami w miejscu zarastającego Jeziora Borówieckiego. Obszar ten, ze względu na wysokie walory przyrodnicze, został wytypowany do objęcia specjalną ochroną prawną. 

Na wschód od miejscowości znajduje się Obserwatorium Astrogeodynamiczne Centrum Badań Kosmicznych, a na południowym wschodzie wsi znajduje się jedna z trzech gminnych oczyszczalni ścieków.

Przez  Borówiec wiedzie czerwony szlak turystyczny, a także fragment szlaku rowerowego wokół Poznania oraz Kórnickiego Pierścienia Rowerowego. Ciekawostką jest makieta kolejowa udostępniona do zwiedzania, zlokalizowana na północ od rzeki Głuszynki w sąsiedztwie lasu Drapałka. Szczegóły można znaleźć na stronie: borowiecmakieta.pl